Pamiętnik i pudełeczko skarbów

Jeszcze długo przed narodzinami Haneczki zapragnęłam podarować jej coś szczególnego. Postanowiłam założyć pamiętnik. Na rynku są dostępne gotowe albumy i dzienniczki, ale po pierwsze zazwyczaj można je prowadzić dopiero po urodzeniu dziecka, po drugie narzucają gotowy schemat, który nie każdemu musi odpowiadać. Ja wykorzystałam do tego celu zeszyt A4 ze sztywną okładką i grubszymi kartkami, aby był trwały i lepiej wklejało się do niego zdjęcia.  Obkleiłam go serduszkami wyciętymi z kolorowego samoprzylepnego papieru. 

Pamiętnik zaczęłam prowadzić jeszcze będąc w ciąży. Opisywałam w nim jak rozwija się moje dziecko, wklejałam zdjęcia z badań usg, swoje zdjęcia z brzuszkiem, relacjonowałam co już jej kupiliśmy, jak urządzamy jej pokoik, wspominałam o spotkaniach w szkole rodzenia. Pisałam o tym, jak całą trójką spędzamy czas: o spacerach, słuchaniu muzyki, czytaniu wierszyków, rozmowach. Zapewniałam ją o naszej miłości i że z niecierpliwością czekamy na jej przyjście. Przełomowym wydarzeniem był poród. Odtąd zaczęło pojawiać się tam coraz więcej zdjęć Hani, ważnych momentów w jej rozwoju, wydarzeń z życia, dokonań, odciski stópek i rączek, opis zabawnych sytuacji z jej udziałem, a także wiersze, które dla niej pisałam. Do pamiętnika trafiają też praktyczne informacje: wzrost i waga, szczepienia, choroby, nowości w jadłospisie oraz słowniczek jej dziecięcej mowy.

Z pudełka po czekoladkach obklejonych kolorowym papierem powstało pudełeczko skarbów na przedmioty, których nie da się wkleić do zeszytu. Do tej pory znalazły się tam: test ciążowy z wynikiem pozytywnym, opaska identyfikacyjna na rączkę ze szpitala, kikut pępuszka, pierwszy smoczek i świeczka jedyneczka z urodzinowego tortu. Pewnie za kilka lat dołączy m.in. pierwszy ząbek.

Ida także ma swój pamiętnik i pudełeczko. Przygotowałyśmy je razem z Hanią – ja wycinałam różne kształty z kolorowego papieru, którymi ona obklejała okładkę i (tym razem) pojemniczek do przechowywania żywności (pudełeczko Hani okazało się mało trwałe i musiałyśmy założyć go ponownie).

Z powodu mnogości zajęć związanych z opieką (teraz już) nad dwójką dzieci, moje pamiętnikowe wpisy nie są już tak systematyczne i szczegółowe, ale nadal staram się to robić, żeby dziewczynki miały w przyszłości fajne pamiątki i mogły dowiedzieć się czegoś także o swoim wczesnym dzieciństwie, okresie którego nie będą pamiętać. Mój młodszy brat Tomek dostał ode mnie pamiętnik, który pisałam dla niego jeszcze jako nastolatka, na osiemnaste urodziny. Sprawiło mu to (i nie tylko jemu) dużą przyjemność.

Poza tym ulotne chwile gromadzimy w mniej tradycyjnej formie: zdjęć, nagrań audio i video, a od niedawna także w postaci tego bloga :)